بر اساس گزارش بانک سلطنتی کانادا طی 30 سال گذشته، شکاف بین دستمزدهای کارگران مهاجر و کارگران متولد کانادا بیش از دو برابر شده است، و این علیرغم تاکیدی است که دولت فدرال کانادا بر مهاجرت کاری/اقتصادی دارد.
بر اساس این گزارش در مجموع، دستمزد مهاجران 10 درصد کمتر از خود کانادایی هاست در صورتی که در سال 1986 مهاجران تنها 4 درصد کمتر از متولدین کانادا دستمزد و حقوق می گرفتند.
این ما به التفاوت سالانه 50 میلیارد دلار به ضرر تولید ناخالص داخلی کاناداست؛ این رقم معادل کل هزینه های مهاجرانی است که نمی‌تواند در زمینه و تخصص خود کار پیدا کنند و و تازه اگر کار هم پیدا کنند نمی توانند به دستمزد و حقوق کانادایی ها برسند.
البته این امر بی سابقه ای نیست. پنجاه سال پیش در سال 1966 دولت فدرال کانادا طی بیانیه ای چنین گفته بود:
“برخی مهاجران نمی توانند در بدو ورود به اینجا کار و تخصص خود را دنبال کنند و باید تا زمانی که به استانداردهای کانادایی نرسیده اند کارهای دیگر را انجام دهند… باید امیدوار بود که رهبران افکار عمومی برای شناختن مزیت اقتصادی تحرک بیشتر، این مشکل را برطرف کنند.“
بهبود اعتبار، یک وعده انتخاباتی رایج است و کمپین انتخاباتی فدرال امسال نیز، از این قاعده مستثنا نیست. از بین احزابی که برنامه های خود را منتشر کرده‌اند، محافظه کاران، حذب سبز و NDP از دسته احزابی بودند که این موضوع را در اولویت قرار داده‌اند.
تلاش های دولت فدرال
در دهه های اخیر دولت فدرال کانادا تغییرات قابل توجهی را در انتخاب مهاجران اعمال کرده است. به عنوان مثال از زمان شروع به کار سیستم اکسپرس اینتری کانادا در ژانویه 2015، این سیستم مهاجران را بر اساس شایستگی و عواملی نظیر سن، تحصیلات، تسلط بر زبان انگلیسی و فرانسوی (دو زبان رسمی کانادا)، سابقه کار مرتبط انتخاب می‌کند.
اتاوا متقاضیانی را انتخاب می کند که بالاترین رتبه و امتیاز را دارند، یعنی افرادی که بیشترین شانس را برای جذب به بافت جامعه و بازار کار کانادا دارند.
همچنین با شروع به کار برنامه‌های مهاجرت استانی (PNP) در سال 1999 نیز، و با ارائه اجازه به کارفرمایان، استان ها و نواحی مختلف کانادا برای انتخاب مهاجران به این امر کمک بسزایی کرده است.
چه کارهای دیگری می‌تواند انجام شود؟
چهار استان کانادا (نوا اسکوشیا، کبک، آنتاریو و مانیتوبا) مقرراتی موسوم به مقررات انصاف را اجرایی کرده اند که باعث ایجاد دفاتری شده که هدف از آنها ایجاد فرایندهای عینی تر در به رسمیت شناختن صلاحیت ها و شایستگی های مهاجران است.
تصویب قوانین مشابه در هر استان و قلمرو می تواند شیوه های اعتبار سنجی را در سراسر کانادا بهتر کند.
همچنین برای ذینفعانی مانند سازمان های خدمات مهاجرتی آموزش کارفرمایان در مورد مزایای استخدام مهاجران بسیار مهم است.
رو در رو کردن کارفرمایان و مهاجران جویای کار، می تواند در کاهش نگرانی هایی نظیر فقدان مهارت های انطباق پذیری که برای جذب بازار کار کانادا کلیدی است، موثر واقع شود.
خوشبختانه شواهد اخیر نظیر دستمزد و استخدام مهاجران حاکی از این هستند که کانادا طی 50 سال آینده، همچنان که اقتصادش روز به روز به نیروی کار مهاجر متکی می شود این چالش را هم پشت سر خواهد گذاشت.
ثبت ديدگاه