آثار بدست آمده از زندگی نخستین بومیان کانادایی که در بخشی از این کشور به مدت طولانی ساکن بودند و نیز بررسی‌های باستانشناسی در شمالی ترین بخش کشور یعنی یوکان نشان می دهد که زندگی در آنجا به ۲۶۵۰۰ سال پیش و در جنوبی ترین بخش به ۹۵۰۰ سال پیش برمی گردد.
در سال ۱۴۹۷ میلادی، جان کابوت پس از رسیدن به سواحل نیوفاندلند، یک مستعمره بریتانیایی ایجاد کرد. حدود ۴۰ سال بعد، ژاک کارتیه به دهانه رود سنت لورنس (در نزدیکی شهر مونترال) قدم گذاشته و مستعمره‌ای فرانسوی بنا نهاد. از آن پس، مهاجران بریتانیایی بیشتر در سواحل دریا و خلیج هادسن مستقر شدند، در حالی که فرانسویان بیشتر به سوی مناطق داخلی کانادا روان شدند.
در سال ۱۷۸۳ با قرارداد پاریس مرز مشترک کانادا و آمریکا تعیین گردید که خط مرزی تعیین شده از آتلانتیک تا دریاچه چوب ها کشیده می شد. کنفرانس شارلوت تاون، کنفرانسی بود که در سپتامبر ۱۸۶۴ در شارلوت تاون (مرکز ایالت پرنس ادوارد آیلند) با شرکت نمایندگان ایالت های کانادا، پرنس ادوارد آیلند، نوااسکشا و نیوبرونزویک تشکیل گردید و اساس بوجود آمدن کانادا (به صورتی که اکنون وجود دارد) را بنیاد گذارد. هیات های نمایندگی شرکت کننده در کنفرانس موافقت کردند که فدراسیونی از ایالت های کانادا و سواحل شرقی (نوااسکوشا، پرنس ادوارد آیلند و نیوفانلند) بهترین حالتی است که منافع همگی را تامین خواهد کرد. بنابراین پس از دومین کنفرانس که در اکتبر ۱۸۶۴ در کبک برگزار کردند، برای کسب نتیجه قطعی و تعیین جزییات در سال ۱۸۶۶ در لندن گرد هم آمدند.
در این گردهمائی مقرر شد که کنترل مسائل دفاعی، بازرگانی و سایر موارد مربوط به منافع ملی، به عهده دولت فدرال باشد و دولت های ایالتی قدرت رسیدگی و کنترل مسائل و مطالب محلی خود نظیر راه ها، آموزش و… را داشته باشند.
دولت انگلستان از این موافقت نامه استقبال کرد و در مارس ۱۸۶۷ قانونی جهت انجام این کار تصویب نمود که قانون شمال آمریکای شمالی نامیده شد. در اول جولای ۱۸۶۷ چهار ایالت نووا اسکوشا، نیوبرانزویک ، انتاریو و کبک بر اساس توافق انجام شده در قانون مزبور، متحد شده و حکومت کانادا را تاسیس کردند و جان مک دونالد بعنوان اولین نخست وزیر انتخاب شد.
ما را در شبکه های مجازی دنبال کنید :
ثبت ديدگاه